ක්ෂිතිජ රේඛාව - හැදින්වීම

මේ කතාවක්. මගේ ජීවිතේට ගොඩක් බැදුනු කතාවක්. කෙනෙක්ගෙ හිත අස්සෙ හිර කරං හංගං ඉන්න කතාවක්. ආරම්භයක් නැති කතාවක්. අවසන් නොවුන කතාවක්. පුංචි කාලෙ අපි හිතන් ඉන්නෙ අහසයි පොළවයි එකතු වෙලා කියලා මුහුදෙදි. දෙකම එකම පාටට. හීනි තීරුවකින් වෙන් වෙලා. පුංචි හිතට දැනෙන්නෙ එහෙමයි. කළුවර ලං වෙද්දි ඉර කුමාරයා ගිනි බෝලයක් වගේ කිමිදෙන්නෙ මුහුද ඇතුලට. හද යි තරුයි අහස සරසද්දි අපිට දැනෙන්නෙ රාත්‍රිය උදා වෙලා කියලා. 

ඇත්තටම මේ මොකක්ද? ක්ෂිතිජය.. අහස පොළව වෙන් උනු මායිම. පළවෙනි වතාවට අපි දැනගත්තාම අපි ඒ දකින්නෙ අහසයි පොළවයි එකතු වෙච්ච මායිම නෙමෙයි කියලා අපේ පුංචි හිතට ඒ දේ පිලිගන්න හිතෙන්නෙ නෑ. අහසයි පොළවයි එකතු වෙද්දි කොච්චර නම් සුන්දර හැගීමක් ද? ඒ හැගීම නැති කරගන්න අපේ හිත් ඉඩ දෙන්නෙ නෑ. ඒත් ටික කලකදී අපිට ඒ දේ පිලිගන්න වෙනවා. කාලය ගතවෙද්දිම සතුටින් ලස්සනට එකතු වෙලා හිටපු ඒ අහසයි පොළවයි කොච්චර නම් ඈතද කියලා අපේ හිත් වලටම තේරෙනවා. ඒ දේ ඇත්ත උනත් අහස යි පොළව යි පුංචි හිත් වලට කවදාවත්ම වෙන් කරන්න බෑ. ඒ දේ හිත යට කොහේ හරි පැලපදියම් වෙලා තියනවා.

මේක ජීවිත ගොඩක් වෙනස් කළ ආදර කතාවක්. ජානක, ගාල්ලේ පදිංචි අවුරුදු 17 ක් වෙන තරුණයෙක්. චාමිකා, කොළඹ පදින්චි සම වයසේ තරුණියක්. මේ ඒ දෙන්නාගෙ කතාව. (නම් ගම් මනඃකල්පිතයි) මේ කතාවෙ ආරම්භයක් හොයාගන්න බෑ. ඒ කතාවේ තේරුම කවුරුත් දන්නෙ නෑ. අවසානයක් තාම කවුරුත්ම දන්නෙ නෑ. කවුරු කියෙවුවත් නැතත්, අදහස් දුන්නත් නැතත් ආගන්තුකයා මේ කතාව ලියනවා. කොච්චර කැත උනත් ලස්සන උනත්, ගැලපීමක් නැති උනත්, තේරුමක් නැති උනත් ආගන්තුකයා මේ දේ ලියනන්න ගත්තේ ලොකු බලාපොරොත්තුවක් හිතේ තියාගෙන.

කවදා හරි මම මැරිලා යයි. ඒ දවසට මේ කතාව නවතියි. එතකන් ක්ෂිතිජ රේඛාවේ සීමා කොච්චර දුරට විහිදුන එකක්ද කියන එක ලියවෙයි. මේ කතාවෙ අවසානය කොහෙද කියන එක කවුරුත්ම දන්නෙ නෑ. අඩුම තරමෙ ජානක වත් චාමිකා වත්..

ජානක කියන්නෙ පොළව.. චාමිකා කියන්නෙ අහස.. ජානක හැම තිස්සෙම අහන ප්‍රශ්නයක් තමයි 

"චාමිකා, අපිට මේ ක්ෂිතිජ රේඛාවෙ සීමා බිදින්න පුළුවන් වෙයි ද?"