මගේ සිහිනයට

අවදිවන්නට සිතක් නැත මට..
ක්ලේශ ගින්නෙන් පිරී ඉතිරී..
දකින්නට ඒ දැවී අලු වුනු..
සිත් නමුත් පරවුනු කැකුලු වන්...

අවදී වී සිටි කාලෙයේ මම..
සිතිමි සුන්දර දසුන් නෙත ගැට..
හිමිව මා හට වසන කලටම..
සෙවන සලසයි අන්ධකාරෙන්..

නමුදු වරෙකට බැලිමි වට පිට..
එළිය තනිකර අදුර රජ වී..
වසාගෙන සැම ඉරෙහි කිරණම..
ඉඩැර නෙත්යුග වසන්නට මට..

හරිත වන වූ තුරුලතා මැද..
සිටී මා ඒ සිරියහන මත..
‘සිහිනයකි එය නිමා නොම වෙන‘
වරෙක සිතුවෙමි මුක්ධ විලසින්..

නොදැනුනෙමි එය නිමවනා බව..
දැවී අලුවී පිලිස්සෙන තුරු.. 

- ජනිත සෙනෙවිරත්න

ගෙදරදි පින්තූරයක් ගහගත්ත හැටි

සාමාන්‍යයෙන් අපි මොකක් හරි දේකට පින්තූරයක් ගහගන්න ඕන උනාම ඉස්සෙල්ලාම දුවන්නෙ ස්ටුඩියෝ එකකට. සීනි කිලෝ එක 100 යි කියලා බැන බැන යන අපි ඒ ගන්න චූටි පින්තූර කෑලි 4 කට රු. 350 ක් දෙන්න පොඩ්ඩක්වත් මැලි වෙන්නෙ නෑ. නොවැම්බර් වල මටත් ඒ වගේම සිද්ධියකට මුහුණ දෙන්න උනා. ‍තොරතුරු තාක්ෂණ ආයතනෙට යන්න මි.මි. 30 x 40 ප්‍රමාණයෙ පින්තූර 3ක් අරන් එන්න කියලා ලිවුමෙ ගහලා තිබ්බා. ඕක දැක්ක අම්මාත් කිවුවෙ ගාල්ල ටවුන් එකට ගිහින් පින්තූරයක් ගහන් එන්න කියලා තමා. ඒත් ඉතින් මම ඒ අදහසට නම් එක හෙලා මගේ විරෝධතාවය ප්‍රකාෂ කරා. මම අම්මාට කිවුවෙ මම ම පින්තූරයක් ගහගන්නං ඔච්චර සල්ලි වියදං කරන්න ඕන නෑ කියලා.

කලින් නොකරලා තිබ්බත්, ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට මමත් මගේම මිලිමීටර් ගානක චූටි පින්තූර කෑලි දෙකක් ගහගන්න සූදානං උනා. (එක අතකිං ලැජ්ජාව වහගන්නත් ඕන නෙ ඉතිං දන්නැද්ද..) Portrait Photography ගැන වැඩි දැනුමක් අවබෝධයක් නොතිබ්බත්, ළගදි බලපු Canon Speed Light Tutorial එකේ තිබ්බ ආලෝක පාලනය ගැන චූට්ටිත්තක් ඔලුවට ගිහින් තිබ්බෙ. අනික ඉතින් ඔය චූටි පින්තූර කෑල්ල එච්චර උසස් මට්ටමේ තියෙන්න ඕනත් නෑ නෙව! අනික තමා ස්ටුඩියෝ එකට ගිහින් ගහන පින්තූර වල මොකක් හරි ඇදයක් තියනවා. මට ඉන්න හිටින්න තේරෙන්නෑ ඒ මිනිස්සු කියන හැටියට. වෙලාව කියන්නෙ අපේ උඩ ගෙදර හිටි අයියා කෙනෙක් ගාව Canon 450D කැමරාවකුයි 50mm Portrait Lens එකකුයි තිබ්බා. අපේ අම්මාගෙ අවුරුදු තිස් ගාණක් පරණ ත්‍රිපාදය (Tripod) එකත් අරගෙන ඒකට හයි කරලා එහෙම මමත් වැඩේ පටංගත්තා‍. පාවිච්චි කරපු ජාති,

* Canon 450D කැමරාව

* 50mm Portrait Lens එක

* අම්මාගෙ Tripod එක

* සීලිමේ තිබ්බ ලයිට් එක

* හිච්චි කණ්නාඩි කෑල්ලක්

* හෝල්ඩරයක් හයි කරපු ප්ලග් කරන්න පුලුවන් වයර් කෝඩ් එක (තාත්තාගෙ නිශ්පාදනයක්)

* බල්බ් එකක්

ඉස්සෙල්ලාම කරේ හොදට එලිය වැටිලා තියන තැනක් හදා ගත්ත එක. පුටුවක් එහෙම තියලා ඉස්සරහින් ‍ට්‍රයිපොඩ් එක හයි කරපු කැමරාව තියලා ඉතුරු ආම්පන්න මේ විදිහට හදාගත්තා. (කැතයි හොදේ මට අදින්න තේරෙන්නෑ :/ )

ඔන්න ඔය විදිහට තමයි තිබ්බෙ. අහ් තව එකක්. අර කැමරාවෙ තිබ්බෙ පොප් අප් ෆ්ලෑශර් එක. ඒකෙන් කිසිම පාලනයකින් තොරව ඩෝං ගාලා මූණට එලිය වදිනවා. එහෙම ගත්තාම මූණ විකෘති වෙනවා. අවශ්‍ය දත්ත මැකිලා යනවා. ඒක වෙනස් කරන්න තිබ්බ එකම විදිහ තමයි අර පුංචි කණ්නාඩි කෑල්ල. සාමාන්‍යයෙන් සුදු පාට මතුපිටකට ආලෝකය වැටුනාම ඒක පරාවර්තනය වෙන ප්‍රතිශතය වැඩියි වගේම ඒ පරාවර්තනය වෙන්නෙ මෘදු ආලෝකය (soft light) ලු. සිවිලිමත්, පැත්තෙ තිබ්බ බිත්තියත් සුදු පාට වෙච්ච නිසා ඒක හොද වාසියක් උනා වැඩේට. දැන් ඉතින් කරන්න තියන වැදගත්ම දේ. ඒ තමයි ඉතිං පින්තූරෙ ගන්න එක. කැමරාවෙ සෙටිංග්ස් මැනුවල් කරලා, එක්ස්පෝශර් එක හරියට හදලා (Shutter Speed, Aperture, ISO) ටයිමර් එක එහෙම හරියට දාලා ඉදලා පින්තූරයක් දෙකක් ගහගත්තා ඒත් අර මූණට වදින නිසා හරියන්නෑ. පස්සෙ තාත්තාට එන්න කියලා ෆ්ලෑශර් එකේ ආලෝකෙ උඩ සීලිමට එල්ල වෙන විදිහට කණ්නාඩි කෑල්ල අල්ලන්න කියලා පින්තූර දෙක තුනක් ගහගත්තා කියමුකො.

වැඩේ කියන්නෙ හොද හැටි හිටපු පින්තූරෙ බෙල්ල මොකද්ද විකාරයක් කරගෙන ඉන්නෙ. ඉතිං බෙල්ල ඇදයි, මූණයි ඇගයි කෙලින්. දැන් ඉතින් මොකෝ කරන්නෙ, ඔන්න ඔය වෙලේට තමා ඉතින් මගේ හොද මිත්‍රයා ෆොටෝශොප් සිහියට ආවෙ. ඉස්සෙල්ලාම කරේ බෙල්ල කදෙන් වෙන් කරපු එක. පස්සෙ බෙල්ල මූණෙන් වෙන් කරා. පස්සෙ බෙල්ල ඕන විදිහට හරවලා, වැඩි කෑලි කපලා, අඩු කෑලි ඔබලා එහෙම ගත්තා. ඒත් ඉතින් හරියන්නෑ වගේ. පස්සෙ ගූගල් එකේ සර්ච් කරලා ස්ටුඩියෝ එකක පසුබිමකුත් දාලා මූණෙ අදුරු වෙලා තිබ්බ තැන් ටික අර Dodge Tool එකෙන් හදලා, ඔය පේන්න තියනවා වගේ වෙන්න පින්තූර කෑලි 8ක් ම ප්‍රින්ට් කරගත්තා. කොයි වෙලේත් ඔන් වෙලා තියන කම්පියුටරේ කරන්ට් බිල ඇරුනාම වෙනදා කොහොමත් ටවුන් යන එකේ තාත්තාගෙ බයික්කෙ එල්ලිලා ගියපු පෙට්‍රල් ටික ඇරුනාම ප්‍රින්ට්අවුට් එකට ගියේ රුපියල් 20යි.

ප.ලි : මේක කියවන අය හිතන්නෙපා මේවගේ වැඩක් කරගන්න DSLR ම ඕන කියලා. Point and Shoot කැමරාවක ෆ්ලෑශර් එකට අර මෙවුවා එකක් අල්ලලා මූනෙ තැන් වලට එලිය එන විදිහට හදාගත්තා නං මේ වගේ චූටි පින්තූරයක් ලොකු ලාභයක් එක්ක ගෙදරදිම ගහගන්න පුළුවං. 

Titanic විචාරය වගේ එක

මේක ලියන්න ප්‍රධාන හේතුව තමයි ඉතින් අද Titanic ෆිල්ම් එක මුල ඉදන් අග‍ වෙනකං හොදට බලං උන්නා සිරසෙ පෙන්නපු නිසා. පැය ගානක් දිග කතාවක් උනත් එක හුස්මට බලන් ඉන්න පුළුවන් විදිහට හදලා තියන එක ගැන නම් විශේෂයෙන්ම කියන්න කැමතියි. ඒ කතාවෙ ජන සමාජෙ විවිධ පැතිකඩ ගණනාවක් වගේම මිනිස්සුං‍ගෙ හැගීම් ගැනත් ලස්සන ආදර කතාවක් ගැනත් මතු කරලා තියන විදිහ අපූරුයි. පොඩ්ඩක් බනින්නත් තියනවා. ඒවා පස්සට දාමුකො.

ජැක්, ජීවිතේ හරි නිදහසේ සැහැල්ලුවෙන් ගෙවන තරුණයෙක්. ‍‍රෝස්, තමන්ගෙ පවුලෙ නම්බුව ආරක්ෂා කරන්න අකමැත්තෙන් උනත් විවාහයකට කැමති වෙච්ච තරුණියක්. දෙන්නාගෙ ආදර කතාව ගැන කියන්න තියන ජාති පස්සට දාලා ඉස්සෙල්ලාම අනිත් ටික කියලා දැම්මොත්‍ හොදයි කියලා හිතුනා. මේ චිත්‍රපටියෙ ප්‍රධාන තේමාවක් විදිහට මම දකිනවා සමාජයෙ විවිධත්වය. ඒ කියන්නෙ පන්ති භේධය‍. උසස් පන්තියෙ මිනිස්සු තමන්ගෙ පන්තිය ආරක්ෂා කරගන්නෙ ඇගට හිර වෙච්චි ඇදුම් ආයිත්තම්, ඉහල පැලැන්තියෙ සාද, කථා කරන විදිහ, ආශ්‍රය කරන මිනිස්සු, ලොකු කම් කියවනවා වගේ ‍දේවල් වලින්.  පහල පන්ති වල මිනිස්සුන්ට එහෙම විශේෂයක් නෑ. සූදු කෙලින්න, බීර බොන්න, හිනා වෙන්න, ඕන ඕන විදිහට නටන්න, සින්දු කියන්න, යාලුවො එක්ක විනෝදෙන් ඉන්න එක ඒ අයගෙ පන්තියෙ ගතියක් විදිහටයි ඉස්මතු කරලා තිබ්බෙ නම්.

චිත්‍රපටියෙ මුල් කොටසෙදි වෙන්නෙ ‘රෝස්’ කිසිම කැමැත්තකින් නොවුනත් ටයිටැනික් නැවට ගොඩවෙන එක. ඒත් එක්කම සූදු කෙළලා දිනාගන්න 3 වෙනි පන්තියෙටිකට් එකකින් ජැක් අන්තිම මොහොතෙදි ජීවිතේ දිනන බලාපොරොත්තුවෙන් නැවට ගොඩ වෙන එක. රෝස් කොච්චර මානසික පීඩනේකින් ඉන්නවාද කියලා කියනවා නම් තමන්ගෙ ජීවිතේ නැති කරගන්න පවා උත්සාහා කරනවා. ඒ වෙලාවෙ මේ තුන් වෙනි පන්තියෙ තරුණයා ඉදිරිපත් වෙලා ඇගේ ජීවිතේ බේරගන්නවා. ඇත්තෙන්ම කිවුවොත් ඒ තරුණයා ඇගේ ජීවිතේ බේරන්නෙ සීතල වතුරෙ ගිලුනාම කොච්චර දුක් විදලා මැරෙන්නද වෙන්නෙ කියන එක කියලා අන්තිමේ ඇය පැන්නොත් තමුනුත් පනිනවා කියලා. ජීවිතේ තමුන් එක වතාවක් පමණක් දැක්ක කෙනෙක් වෙනුවෙන් එච්චර පරිත්‍යාගයක් කරන්න ඉදිරිපත් වෙන්න ඇයි කියන එක මට තේරුම්ගන්න බැරි දෙයක්. “පළවෙනි බැල්මෙන් ආදරයක් ඇති වෙනවා” කියන කාරනාව ඇත්තම කිවුවොත් මම විශ්වාස කරන්නෙ නෑ. ඒකට හේතුව අපි ඉස්සෙල්ලාම කෙනෙක්ව දකිනවා කියන එකෙන් අදහස් වෙන්නෙ නෑ අපි ඒ කෙනාගෙ හිත දකිනවා කියලා. ඇත්තෙන්ම පළවෙනි වතාවට දැකීමෙන් අදහස් වෙන්නෙ අපි ඒ කෙනා‍ගෙ රූපය දකිනවා කියන එක. ඒක මගේ පෞද්ගලික මතය.

කොහොම හරි ජැක්, රෝස් ව බේරගත්තාට පස්සෙ ඒක දකින භටයන් ජැක් ට විලංගු දානවා. එතනින් මම දකින්නෙ ඉහල පන්තියේ සහ පහල පන්තිය යන දෙකට සමාජය විසින් සලකන්න හුරු වෙලා ඉන්න ආකාරයේ විවිධත්වය. රෝස් ට විවාහා වෙන්න කියලා හිතං ඉන්න තරුණයා ජැක් ට ඩොලර් 20 ක මුදලක් දෙද්දි රෝස් අහන්නෙ,

සුදනන් සහ පත්තිනි අම්මලා

මේ පෝස්ට් එක ලියන්න ප්‍රධාන හේතුව තමයි මම ම එක වරෙක ඒකපාර්ශවිකව ලියපු සටහනක්. ඇත්තටම ඒ සටහන ලියවුනේ අද කාලෙ ගෑණු කෙනා ට මේ අලුත් තාක්ෂණය, මතවාද, විලාසිතා, සමාජ නැඹුරුව සහ ඔවුන් එයට අනුගත වෙලා තියන හැටි සහ අන්ධානුකරණයේ යෙදීමෙන් මොකද වෙලා තියෙන්නෙ කියන එක. ඒත් ඒක හුදෙක් විනෝදය සදහා ලියූවක් විනා කාගෙන්වත් පලිගන්න ලියපු එකක් නම් නෙමෙයි. කොහොම හරි ඒක එක තැනක තියෙද්දි මේ පෝස්ට් එක මේ විදිහට ලියන්නම් හැමෝටම පේන්නත් එක්ක.

අපේ රටේ සංස්කෘතියෙ, නැත්නම් මේ සමාජ වටපිටාව ගත්තාම ඕනම දේකට ඉස්සෙල්ලාම ඇගිල්ල දික්වෙන්නෙ කාන්තා ප්‍රජාවට. ඒ දේ එහෙම නෙමෙයි, මෙහෙමයි කියලා කියන්න පුළුවං ආත්ම ශක්තියක් තියෙන්නෙත් ඉතාම සුළුතරයකට. ඒත් ඒ කතාවට විරුද්ධව කතා කරන දහසක් දෙනා අස්සෙ ඒ එක්කෙනා තනි වෙලා විහිලුවක් බවට පත් වෙන නිසා ඒ අයත් මොනවත් කියන්න යන්නෙ නෑ. ඇත්තටම ඇයි මෙහෙම දෙයක් වෙලා තියෙන්නෙ. ශ්‍රී ලංකාවෙ සංස්කෘතික පසුබිම සකස් වෙලා තියෙන්නෙ පවුලක් මූලික කරගෙන නෙ. ඒකෙ මූලිකයා තාත්තා. අම්මා තමයි සමාජ පසුබිම බලාකියාගෙන දරුවො හදාගෙන ගෙදරට වෙලා උන්නෙ, තාත්තා සල්ලි හම්බු කරද්දි. මේ යුරෝපීය පසුබිම ලංකාවට එද්දි, ඒ දේවල් වැලදගන්න ගිය කාන්තාවට සමාජයෙන් ලැබෙන්නෙ හොද ප්‍රතිචාරයක් නම් නෙමෙයි කියන එක ඕන කෙනෙක් දන්නවා.

ඇත්තටම ඒ දේ වැරදි ද? ඕනවට ඕනම දෙයක් ඕන නෑ කියන මතයෙයි මම නම් ඉන්නෙ. අන්ධානුකරණයේ යෙදීමත්, සුදුසු ලෙස අනුගත වීමත් දෙකක්. ඕකෙ ඔය පළවෙනි එක උඩ තියාගෙන වැලදගන්න උත්සාහා කරන්නෙ හරියාකාරව මේ දේවල් නොදන්න, දැකලා විතරක් තියන කොටසක්. ‘මැජික්‘ එකක් දැක්කාම හැමෝටම ඇති වෙන මැජික් පෙන්නන ආසාව ඇති වෙලා අන්තිමේදි එහෙම අයට වෙන්නෙ මොකද්ද කියලා මේ සමාජෙ ජීවත් වෙන අපි හැමෝම දන්නවා, අමුතුවෙන් හාර හාර කියන්න දෙයක් නෑ. ඒ කෙසේ වෙතත් මේ සමාජය විසින් නිර්මාණය කරලා තියන තරගය ජයගන්න ‘කාන්තාව‘ කියන ජනගහනයෙන් භාගෙකටත් වැඩි කොටසට පූර්ණ අයිතිය සහ නිදහස තිබිය යුතුයි. කෙනෙක්ගෙ බලාපොරොත්තුවක්, ආශාවක් මුදුන්පත් කරගන්න එක ඒ කෙනාගෙ අභිප්‍රායක්. කොල්ලෙක් බයිසිකල් එකක් පැදීම සහ කෙල්ලෙක් බයිසිකලයක් පැදීම අතරෙ අහසට පොළව වගේ වෙනසක් සමාජයේ ඇතැම් පද්ධති තවමත් දකින්නෙ ඒ නිසාම වෙන්න පුළුවං. අද කාලෙ ඔය රජයෙන් තියන බොහොම වැදගත් උසස් පෙළ සාමාන්‍ය පෙළ ප්‍රතිඵල ගත්තත් පළවෙනි දෙවනි තුන්වෙනි තැන් වල කාන්තා නියෝජනයක් අපි අනිවාර්යයෙන්ම දකිනවා. ඒකෙන් කියවෙන්නෙ ඒ අය මැජික් පෙන්නන පිරිසක් කියන එක නෙමෙයි, පිරිමිත් එක්ක හරි හරියට යම් යම් අංශ වල වැඩ කරන්න ඒ අයටක් හැකියාවක් තියනවා කියන එක.

ඕකෙ තව පැත්තක් තියනවා. කෙල්ලො ඔක්කොම පත්තිනි අම්මලත් නෙමෙයි. ලෝකෙ කරන්න පුළුවං දහදුරා වැඩ ඔක්කොම කරලා කිසි ගානක් නැතුව ජීවත් වෙන අයත් මේ රටේ ලෝකෙ නැතුවා නෙමෙයි. එහෙම අය ගැන ඉතිං අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑ. අර කොහෙද මන්දා කිවුවා වගේ ‘ලොකු කාරිය ඇරෙන්න අනිත් ඔක්කොම කරගත්ත ගෑණු පත්තිනි අම්මලත්, මොකෙක් හරි එක්කං ගිහින් ලොකු කාරිය විතරක් කරපු ගෑණු හොද නැති‘ විදිහටත් දකින එක අපේ සමාජෙ පුරුද්දක් කියන එක අමතක කරන්න හොද නෑ.

එලව එලව පහර ගහන පිරිමි කියන ජාතියේ සමහර අයටත් ගෑණුංව ගලේ ගහලා මරන්න මතක් වෙන්නෙ එක්කො බූට් එකක් කෑවාම නැත්තං තමන්ට මොකක් හරි වැරැද්දක් ඒ අය අතින් සිද්ධ උනාම නැත්තං එක කෙනෙක් හෝ කණ්ඩායමක් විසින් කරපු වැඩක් සිහියට ආවාම. එහෙම නැත්තං ලෝකෙ තියන දහදුරා වැඩ ඔක්කොම කරලා කිරි කළ හතකුයි තවත් පොඩ්ඩකිනුයි වැරදි හෝදන් මේ ලෝකෙ බොහොම උපාසකයන් විදිහට ජීවත් වෙන අසමජ්ජාතියොත් ඉන්නවා කියන එක අමතක කරන්න හොද නෑ. 

ඔය කවුරු කොහොම කිවුවත්, තමන් ගැන දන්නෙ තමුන් විතරයි. වෙන කෙනෙක් ගෙන් තමුන් ගැන යමක් බලාපොරොත්තු වෙන්නවත්, ඒක කඩ උනාම ඒ කෙනා ලෝකෙ ඉන්න ලොකුම වැරදිකාරයා කියලා කියන්නවත් කිසි කෙනෙක්ට අයිතියක් නෑ. ඒ අපි ඒ කෙනා නොවන නිසා. අපි හැමෝ අතින්ම වැරදි වෙනවා. හොදම දේ සමාජයට අනුගත වෙලා පුළුවන් තරම් වැරදි අඩුවෙන් වෙන්න, වෙලා තියන වැරදි හදාගෙන අනුන්ට වදයක් නැතුව ඉන්න එක. මොකක් ගැන ලිවුවාද මන්දා. පෙළගැස්ම හරි නැති උනත් කියන්න ඕන උන දේවලි ගොඩක් කියඋනා.