“මචං, උඹ ගාලු යනවා නෙ. මම මේ weekend එකේ යන්නෙ නෑ බං. පොඩි වැඩ වගයක් තියනවා“
යහලුවන්ට සමුදුන් මම බෝඩිම වෙත යන්නට ගමන් ආරම්භ කළෙමි. කිලෝමීටර 2ක් පමණ දුරකින් තිබූ බෝඩිමෙහි මා ප්රිය කළ කිසිදු දෙයක් නොවී ය. තනි කාමරයක තනිව සිටි මා හට එය අමුත්තක් වූයේ නැත. මම ගෙදර සිටින්නේ ද නැද්ද යන වග අසල්වාසීන් නොදන්නා සේම බෝඩිම අවට සිටින වුන් ද දැන නොසිටියා යැයි මා හොදින් ම දනී. ඒ ඉතාම කලාතුරකින් නිවසින් හෝ බෝඩිමෙන් එලියට බහිනා නිසා යැයි මට සිතේ. ඒ තනි කාමරයක් තුල ඇති නිදහස අවට නොතිබුන නිසා වන්නට ඇත.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiQWNABphZg5UtONLxhS80slirq_8yhzbN0iPKCqZxlO-r9d0EpHjJg3SE7GvfmKoDYxIWVlawa6sSrsFfI9u1Ff33IXud4v_O8e6fKwGbGB4hXit0A7Yln8oluFR5QrIE_EPmagT72hQ/s200/man-in-the-rain.jpg)
මා ඉදිරියෙන් කලු කුඩයක් ඉහලා ගත් සිසුවියකි. බෑගය ඇගට තුරුලු කොට ප්රෙව්සමෙන් අඩි තබමින් ඇය ඉදිරියෙහි ඇති බස් නැවතුම වෙත යන්නී ය. මදක් වේගය වැඩි කෙරූ මා අඩියෙන් දෙකෙන් ඇය ඉස්සර කළෙමි.