Photo Meet කියන්නෙ ලක්ෂ ගාණක් ෆේස්බුක් එකේ තියන වැදගැම්මකට නැති ගෲප් අස්සෙ තියන සාමාජිකයො විශාල පිරිසක් ඉන්න Photo Talk කියන ගෲප් එකේ ඉන්න ෆොටෝ උණ ගහපු මිනිස්සු සංවිධානය කරන, ඒ වගේම ෆොටෝ උණ තියන පිරිසක් සහභාගී වෙන එක්තරා විදිහක සුහද හමුවක් තවත් විදිහකින් දැනුම බෙදාගන්න තියන තැනක් වගේම ප්‍රායෝගිකව පින්තූර අරන් වැරදි අඩුපාඩු හදාගන්න අවස්ථාවක්. ඒ ඔක්කොටමත් වඩා ෆේස්බුකියෙ පොටෝ දාලා කමෙන්ට් කරන අයත් එක්ක හම්බුවෙලා කතාබහ කරන්න පුළුවන් වෙන හරිම අපූරු අවස්ථාවක්.
මේ පාර 3 වෙනි පාරට තමයි Photo Meet එක පැවැත්වුනේ. මම ෆොටෝ ටෝක් ගෲප් එකට සම්බන්ධ වෙලා මාස 5කට 6කට විතර පස්සෙ තමයි මේ ගැන දැනගන්න ලැබුනෙ. පළවෙනි මීට් එක කොළඹත්, දෙවනි මීට් එක නුවරත් තමයි තිබිලා තියෙන්නෙ. තුන් වෙනි මීට් එක තියෙන්නෙ කොහෙද කියලා Photo Talk ගෲප් එකේ පළ උනාට පස්සෙ මමයි සුරේශුයි තව කීප දෙනෙකුයි ගාල්ලෙ කරමු කියලා සද්දයක් දැම්මෙ. (එහෙම කොළඹම තියලා හරියනවැයි නැද්ද මං අහන්නෙ) කොහොමින් කොහොම හරි මුලින්ම කරන්න ඕන වෙලා තිබ්බෙ ගාල්ල පැත්තෙ හොද හෝල් එකක් හොයාගන්න එක. එක එක අය ඒ ගාන කිවුවත් අන්තිමට වැඩේ කරලා දුන්නෙ දැනට ලංකාවෙ වත් නැති "දිනේශ්" කියලා අයියා කෙනෙක්.
කොහොම හරි මේ ගැන කතා උනේ අපි (මමයි සුරේශුයි) අගෝස්තු මාසෙ උසස් පෙළ ලියන්න සූදානම් වෙද්දි (මම පළවෙනි පාර ගණිත අංශයෙන්, සුරේශ් දෙවන වර කොමස් වලින්) මම පළවෙනි පාර ලියන නිසාත්, මැත්ස් වලින් ලියන්න ඉන්න නිසාත්, ගොඩක් අය බලාපොරොත්තු තියාගෙන ඉන්න නිසාත් ඒ ටිකේ මට නම් ක්‍රියාකාරීව සම්බන්ධ වෙන්න උනේ නෑ. කොහොම හරි ඒ ලෙවලුත් ලියලා ඇවිත් බලද්දි ඒත් වැඩේ එතනමයි. කොහොම හරි මගේ කම්පියුටරෙත් කැඩිලා (කොහෙන් හරි ෆේස්බුක් එන්නත් එපායැ) අදුරන තැනක ඔන්ලයින් ආවාම සුරේශ් අහපි, "ඒ බං මේ උඹට පුළුවං ද බස් එකක් හොයාගන්න" මාත් ඉතිං පුළුවං එකා වගේ "හා හා මම තාත්තාටත් කියන්නං. අදුරන අය ඉන්නවා හොයාගන්න පුළුවන්" කියලා කිවුවෙ නැතැයි. එතනින් සම්බන්ධ උනාට පස්සෙයි තේරුනේ මේක කොච්චර බරපතල වැඩක් ද, කොච්චර වගකීමකින් කරන්න ඕන වැඩක් ද කියලා.
රිච්මන්ඩ් එකේ ඉන්න කාල මගේ සගයන් එක්ක මැච් ඕගනයිස් කරලා, හවුස් කැප්ටන්සි කරලා ඒ ලබාගත්ත පන්නරයත්, ප්‍රිෆෙක්ට් බෝඩ් එකේ ඉදලා සමාජෙ ගැනත්, වැඩක් කරගන්න පුළුවන් තැන් ගැනත්, මිනිස්සු එක්ක කතා බහ කරන්න ඕන විදිහ ගැනත් ලබාපු දැනීම ලොකු පන්නරයක් උනා. ඒ කෙසේ වෙතත් අපි වැඩිපුරම ටවුමෙ කරක්ගැහුවෙ අපේ තාත්තාගෙ මෝටර් සයිකලෙන් (සුරේශයාව දාගෙන ආම්බාන් කරන්න අමාරුයි වැනෙනවා ) ඒ කොහොම වෙතත් ඕකෙන් ගිහින් සමරු පලක හෙවුවා, බත් කඩ ගානෙ ඇවිද්දා, එක තැනකිං බෑ කියද්දි තව තැනකිං ඇහුවා. ඔහොම දවස් දෙක තුනක්ම බයිසිකලෙන් කරක්ගැහුවා. පස්සෙ අපේ හිතාදර බනියා නොහොත් අනුශ්ක ලක්මාල් කෑම වැඩේ බාරගන්නම් කියලා කිවුවා. ඒකත් එහෙම කෙරෙද්දි මං අදුරන අංකල් කෙනෙක්ගෙ මාර්ගයෙන් අනිත් තැන් වලට සා‍පේක්ෂව ලාබෙට ලොකු බස් එකක් දවසකට ගන්න පුළුවන් කමක් ලැබුනා.
