පුංචි උදවුවක් දෙනවා ද?

මට එච්චර හොදට සින්දු කියන්න නම් බෑ. ඒත් මට සින්දුවක් කියන්න උවමනා වෙලා තියනවා. මට තෝරගන්න බෑ මොන එක ද හොද කියලා. ඒ නිසා මම මතක්වෙන මතක්වෙන සින්දු කියාගෙන ගියා. ඒ ටිකේ පළවෙනි පේලි ටික පල්ලෙහා තියනවා. අනේ ඔයගොල්ලොන්ට මේක අහන් ඉන්න පුළුවන් නම් මට මේ ටිකෙන් ටිකක් හරි හොදයි කියලා හිතෙන එක තෝරලා දෙනවා ද? අනේ කරුණාකරලා දැක්කෙ නෑ වගේ ඉන්න එපා. ඒ නිසා කියලා යන්න. අහන් ඉන්න බැරි වගේ නම් නොකිවුවට කමක් නෑ. ඒත් තෝරලා දෙනවා නම් ලොකු උදවුවක්.. 

ස්තුතියි අමාරුවෙන් හරි අහන් හිටියාට.. ටිකක් හරි හොදට තියන එක කියලා යන්න..  

All For Richmond - Non For Self

සිත් රිදුමක් මෙය ලිවීමට අඩිතාලමක් විය. ඒ අන් කවරක් නිසා වත් නොව, මේ අපේ විදු මෑනියන්ට කළ නින්දාවක් නිසාවෙනි. ඒ මෙයයි. අපගේ නිල ලාංඡනයට කර ඇති නින්දිත ක්‍රියාවයි.

බලන අයට ඕනෑම දෙයක් කීමට හැක. මෙය ද එයින් එක් අවස්ථාවකි. අප දෙවන මෑණියන් ලෙස සලකන රිච්මන්ඩ් මාතාමට අපහාස කොට ලබාගන්නා නින්දිත සතුට කුමක් දැයි තේරුම්ගැන්මට නොහැක. එය කෙනෙකුට මහත් ප්‍රීතියක් වන්නට ඇත. ඒ ප්‍රීතිය භුක්තිවිදීමට ඉඩ හැර බලා සිටින්නම්. සියල්ලටම පෙර තමන් ද යම් පාසලක් නියෝජනය කරන බැවු අමතක කර ඇත්තේ එම පාසලට ගරු නොකරන, හෙන ගැහුවත් කම් නැති යයි සිතා සිටින අයවලුන් ය. නොඑසේ නම් වීදුරු ගෙවල් වල සිට ගල් නොගැසිය යුතු යයි නොදන්නා මුක්ධයන් ය. 1 වසරේ සිට 13 වසර දක්වා අදටත් ඉගෙනගන්නා මාගේ පාසල් මාතාවට, එහි කියවෙන්නා වූ උදාර වචන පාඨ වලට අගරු කරන්නේ මොන සිතකින් ද කියා නම් මම නොදනිමි. අප හට උගන්වා ඇත්තේ අන් දේ ට ගරුකරන්නටයි. එමගින් අප ලබා ඇති තත්වය කිසි කෙනෙක් ට සම කළ නොහැකි බැවු අමතක නොකළ යුතු ය. "ජීවිතය නම් වූ සාගරයේ බුදුන්, දහම්, සගුන් කියූ පරිදි යාත්‍රා කරන අධ්‍යාපනය නම් වූ නෟකාව වසර 135 කට වැඩි කලක් තිස්සේ චණ්ඩ මාරුතයන්ට හසු නොවුනා නොවේ. ඒ සියල්ල මැඩ ඉදිරියට ඇදුන් අපි අන් කිසිවෙක්ට ක්‍රෝධ නොකරන්නෙමු, වෛර නොකරන්නෙමු, ඊර්ෂ්‍යා නොකරන්නෙමු. අපේ විදු මෑණියන් අපට උගන්වා ඇත්තේ මුක්ධයන් කරන දේවල් වලට මුක්ධ ලෙස හැසිරීමට නොව, නුවනින් සිතා උපහාසයෙන් සිනා සීමට ය. මෙයින් බලාපොරොත්තු වූයේ ප්‍රතිචාර නම්, රිචිමන්ඩ් මෑණියන්ට ආදරය කරන මේ දැක ලේ රත් වූ රිචිමන්ඩ්වරුන්ගේ සහ පාසලකට ගරු කරන අයවලුන්ගේ මෙන්ම අගරු කරන අයවලුන්ගේ ද පුතිචාර එමට ලැබී ඇති යයි සිතමි. ලංකාවේ පළමුවෙන්ම නිල ලාංඡනයක් පැලැන්දේ රිචිමන්ඩ්වරුන් යයි නොදන්නවා විය හැක. ගාලු අග්‍ර පාඨශාලාවේ මීට වසර 135 කට උඩදී අභිමානනීය ලෙස එය පැළද සිටි 104 දෙනා අද ජීවතුන් අතර ද නැත. එහෙත් ඔවුන් ඉතිරි කර ගිය දෑ අදටත් ඔබ භුකිතිවිදින බව අමතක කර ඇති බව දැනේ. C.W.W. කණ්නංගර, නිදහස් අධ්‍යාපනයේ පියා, රිච්මන්ඩ් වංශකතාවේ පළමු ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයා ද අභිමානයෙන් පැළද සිටියේ මේ නිල ලාංඡනයම ය. අවසානයේ කියන්නට ඇත්තේ තමන්ගේ හැකියාවන් ප්‍රයෝජනවත් ලෙස පාවිච්චි කිරීමට වග බලාගත යුතු බවයි. පාසලකට ආදරයක්, ගෞරවයක් ඇත්තන් මෙවැනි දෑ නොකරන බව මම දනිමි. එමෙන්ම මෙය තවත් එක් විහිලුවක් නොවේ. එය මතක තබාගත යුතු ය. 

තවත් එක් විභාගයක්

වෙනදාට කලින් අද අවදි වීමට උනි. දතකට මැද පාසල් ඇදුම ඇද සැරසුනේ සෙනසුරාදා දින ද පාසල් යාමට  ය. නමුත් මෙදින රැගෙන යන්නට උනේ ෆිසික්ස්, කෙමිස්ට්‍රි පොත් නොවේ. කොළ කැබලි කිහිපයක් හා ලියන්නට කියන්නට පෑන් කිහිපයක් ය. වෙනදා මෙන් ම අම්මා ට හා තාත්තා ට වැද ආශිර්වාද ලබා තාත්තා සමගම පාසල කරා නික්මුනෙමි.

ශාලා අංකය 2 ය. අංකය 2411768 ය. එ‍සේ සදහන් වූ ඩෙස්කයක් මා 11 වසරේදී ඉගෙනගත් පන්තියේ මැද හරියේ තිබුනු ඩෙස් එකක් බැවින් හුරුපුරුදු විය. ඈදිගත්තේ වෙනදා මෙන් නොව, මා හා දෙදෙනෙක් පමණක් ඈදිගත් ශාලාවක ය. 9.00 සීනුව වැදීමට තත්පර කීපයකට කලියෙන් කඩිමුඩියේ තවත් එකෙකු දිව ආවේ ය.

දැන් අපි තිදෙනෙකි. අපි සැම දෙනාටම පේපර්ස් 2ක් බැගින් ලබාදෙන ලදී. වෙනදා මෙන් ම පේපරය අතට ගත් විට එයට වැද හොදින් ලියන්නට හැකි වේවා යි පැතුවේ පුරුද්දකට මෙන් ය. 

තිබුනු දෑ හුරුපුරුදු ය. ඇතැමක් මතකයේ නැත. සමහරක් නොදනී. කිසිවක් පාඩම් කරේ නම් නැත. එහෙත් ලිවීමට අවැසි ය. පළමු 40 ඉරි අදින්නට ය. පසුව ලියන්නට ය. අමාරු ද ලේසි ද කියා මම නොදනී. සියල්ල නිම කළෙමි. දැන් ඇත්තේ කොටු කොලයේ පාට කරන්නට ය. ඉන් පෙර අතේ බැදි ඔරලෝසුව වෙත මාගේ ඇස යොමු වුනේ පුරුද්දට ය. වේලාව 10.28 ලෙස දිස් විය. කරකියාගන්නට දෙයක් නැත. තාලයට කොටු කොළයේ පාට කරන්නට ගතිමි. පැය 1/2 ක කාලයක් තිස්සේ පාට කලෙමි. තවත් පැයක් ගතකිරීමට තිබේ. අමතර පන්ති යැයි කියමින් මා හා සිටි අනිත් තිදෙනා නික්ම ගියත් මා හට නික්ම යාමට තරම් සිතක් නැත. 

සිතන්නට පටන් ගතිමි. 2009 වසරේ ද මෙවන්ම විභාගයක් තිබුනි. එහිදී නම් ශාලාව පිරී ගොසිනි. නමුත් අද මා පමණි. වෙනදා සිසුන් තුළ ප්‍රබෝධය දකිනට තබා 20 කට ඈදිගතහැකි ශාලාවේ විභාගයට පෙනී සිටියේ 4 දෙනෙකි. ඔවුන්ගෙන් ද ඉතිරි වූයේ මම පමණි. මෙම විභාගයට ප්‍රාව්ශපත් දුන්නේ මීට දින 4 කට පෙර ය. වසර ගණනකට මෙහි ප්‍රතිඵල ලබා දී නොමැති බව ද අසන්නට ලැබුනේ විභාගයට නොපැමිනෙන්නේ යැයි කියූ කෙනෙක්ගෙනි. 

ඇත්තෙන්ම මෙලෙස කිසිදු සූදානමක් නොමැතිව, ළමුන්ට කිසි දැනුමක් නොමැතිව, කෙදිනකවත් ප්‍රතිඵල නොදෙන, ළමුන් නොපැමිනෙන විභාග පවත්වා බලාපොරොත්තු වන්නේ කුමක් ද කියා ආගන්තුකයා ට තේරුම් නොයයි. මේ කියුවේ අද දින පැවැත්වූ G.I.T 2011 විභාගය ගැනයි. ආගන්තුකයා ට නම් විභාගය එතරම් දෙයක් නොවේ. නමුත් මේ ලංකාවේ කිසිදු දෙයක් නොදත් ළමුන් කීයක් නම් මේ විභාගය අසමත් වේ ද? කොපමණ පිරිසක් මෙය වැඩකට නැත්තක් ලෙස සිතා ගෙදර නවතී ද? පරිගනක සාක්ෂරතාවය මෙසේ මැනීම ප්‍රමාණවත් ද? 

අනේ අපිට සමාවෙන්න

ආගන්තුකයා මාසෙකින් විතර බ්ලොග් එකේ වචනයක්වත් ලිවුවෙ නෑ. මේක අත්තරින්නයි ආගන්තුකයා ට ඕන උනේ. ඒත් හොදටම හිතට වැදිච්ච සිද්ධියක් මට මේ ලිපිය ලියන්න මග පෙන්නුවා. මේක ලියන්නෙ හිතේ දුකින්, වේදනාවෙන් වගේම කලකිරීමෙන්.

ඊයේ තිබ්බා අමතර පන්තියක්. කවුරුත් දන්න ජනක අබේවර්ධන සර් ගෙ ඇප්ලයිඩ් පන්තිය. එදා පන්තිය කලබලකාරියි. ළමයි නොසන්සුන්. සර් පාඩම පටන් ගත්ත වෙලේ ඉදන් සමහරු නිදි, ඒ අයගෙ වැඩ. ළමයින් ගේ ඝෝශාව වෙනදාව වඩා ගොඩක් වැඩියි. සර් ට උනන්දුවෙන් පාඩම කරන්න උනේ නෑ. සර් දෙපාරක් විතර කිවුවා කෑගැහිල්ල නවත්තන්න කියලා. ඒත් සද්දෙ අඩුවක් නෑ. මෙහෙම ඉන්දිද්දි පන්තියට පරක්කු වෙලා ගෑණු ළමයෙක් ආවා. නැලවි නැලවි පන්තිය ඉස්සරහාට ගියා. ඒ වෙලේ ළමයි ටික අමුතු සද්ද දාන්න ගත්තා. සර් ගේ ඉවසීම නැතිඋනා ඒ වෙලාවෙ. බර දඩු රාමු සැකිලි පැත්තකින් තියලා සර් කියන්න ගත්තා,

"මේ පන්තියේ මෙහෙම ගුරුවරයෙක් ඉන්නකොට කෑ ගහනවා නම් කොහොමද මම පන්තියක් කරන්නෙ? මේ ඇප්පයිඩ් ඉගැන්නුවා කියලා වැඩක් නෑ ළමයින්ට ගුරුභක්තියක් නැත්නම්. මම කොහොමත් දන්නවා ගාල්ලේ ළමයින්ට ගුරුභක්තියක් නෑ කියලා. මම මේ ගාල්ලෙ පන්ති කරන්නෙ මේකෙන් සල්ලි ලැබෙන නිසා නෙමෙයි. මේකෙන් මට ආත්ම තෘප්තියක් ලැබෙනවා. මම දන්න දෙයක් අනිත් අයට කියලා දෙද්දි ලැබෙන ආත්ම තෘප්තිය නිසයි මම ප්‍රධාන වශයෙන්ම පන්ති කරන්නේ. මේ පන්තිය නැවැත්තුවා කියලා මට කිසි දෙයක් අඩු වෙන්නෙ නෑ. මම සමහර විට 2014 පන්ති කරනවා ද නැද්ද කියලා තීරණක් ගන්න බැරි කමක් නෑ. මම යුනිවසිටි ගිහින් පස්සෙ ‍ෆිසිකල් වලට මාරු උනේ උගන්නන්න තියන ආසාව නිසා. ඒ තීරණේ මම එදා ගනිද්දි මගේ අතට රු. 1000 ක් වත් ලැබෙන්න මාර්ගයක් තිබ්බෙ නෑ. ඒත් මම ඒ දේ කලේ උගන්වන්න තියන ආසාව නිසා. මම ඉන්න වෙලේ කෑගැහුවා ට කමක් නෑ මම ඒ තත්වෙට වැටිලා ඉන්න ගුරුවරයෙක් නම්. ඒත් මම එදා ඉදන් ම මම දන්න දේ නිවැරදිව කියලා දීලා ඇති."

ඇත්තටම සර් කියපු දේවල් තදින්ම හිතට වැදුනා. ඒත් එක්කම ලොකු කණගාටුවකුත් ඇති උනා. ඒ සර් කියපු එක දෙයක් නිසා.

"මම කොහොමත් දන්නවා ගාල්ලේ ළමයින්ට ගුරුභක්තියක් නෑ කියලා"

මේ දේ මම කවදාවත් නොහිතපු දෙයක්. අපි ගුරුවරු වෙනුවෙන් (කටක් ඇරලා ගුරුවරු කියලා කියන අය) කොච්චර දේවල් කරලා කියලා තියනවා ද. ගුරුවරු අපිට කෝච්චර සමීප ද. ඒත් මේ වගේ දෙයක්. ඒකත් අහන්න උනේ අර ළමයි වගයක් කෑ ගහපු නිසා.

එදා සර් ගාණක් දීලි ගියා. ආයෙ පන්තියට ආවෙ නෑ. පහල ඉදන්ම පන්තිය ඉවරයි කිවුවා. සර් ගොඩක් කලකිරිලා කියලා අපිට තේරුනා. අපිට අපි ගැනම දුකක් ඇති නොවුනා නම් අපි අපි ගාන ලැජ්ජ වෙන්න ඕන. මේ දේ උනේ එක ළමයි කණ්ඩායමක් නිසා කියන බව ඇත්ත උනත් ඒ දේ කියලා අපිට මගඅරින්න බෑ. මොකද අපි එක පන්තියක්. අපි එක කණ්ඩායමක්‍. අපි නිසය් මේ දේ උනේ. අපිමයි මේ දේ හදන්න ඕන.

සර් කිවුව දේ ඇත්ත. ඇප්ලයිඩ් වැදගත්. ඒ ලෙවල් නුත් වැදගත්. ඒත් එක දේකට වැඩිය නෑ. ඒ අපේ මනුස්සකම. අපේ මනුස්සකම කියන්නේ ඇහැට කනට පේන ගෑනු ළමයෙක්ට සද්ද දාන එක නම්, ඒ ළමයා ට වගේම ගුරුවරයා ට ඇතිවෙන තත්වෙ ගැන කිසි ගානකට ගන්නෙ නැති කම නම්, ආගන්තුකයා ට ඒ ගැන කියන්න දෙයක් නැ. තමන්ම කිසි වරදක් නොකරපු කෙනෙක්ගෙන් මේ විදිහට පලිගන්න එක කොලු කම කියලා හිතන් ඉන්න අය ඇත්තටම එහෙම  කියන එක ප්‍රශ්නයක්.

ඒ නිසා යාළුවනේ අපි යම් දෙයක් ඉගෙනගත්ත මේ පන්තියට, අඩුමගානෙ ඒ ගුරුවරයා ට ගරු කරලා මේ දේවල් නවත්තමු. අද මේ කියන දේ විහිලුවක් වගේ දැනෙන අයට තම අවුරුදු ගානකින් තේරෙයි මම එදා හිනා උන එක කොච්චර වැරදි ද කියලා. පුළුවන් නම් අපි පෙන්නමු අපි මොනවගේ ළමයි ද කියලා. ඒ දේ තේරුම්ගන්න. ආගන්තුකයා බ්ලොගයේ ඉල්ලන පළවෙනි ඉල්ලීම. ඒ දේ හැමෝම පිලිගන්න. එදා සර් කිවුවේ මොනවා ද කියලා සමහර විට සර් ට මතක නැතුව ඇති. ඒත් ඒ දේවල් අපිට මතකයි. ඒ දේ හදවතටම වැදුන නිසා.

..අනේ අපිට සමාවෙන්න සර්..