සිහිනෙක අතරමංව

නිවුනු පසු හැම විදුලි බුබුලක්.. 
වසාගන්නට සිතෙයි නෙත් මට..
මොහොතකට හෝ සගවගන්නට..
සිතේ ඇති බිය නෙතේ බැල්මෙන්..

කළුවරින් ලොව ගැවසගද්දී.. 
අන්ධකාරේ දොරටු අතරින්..
අඩගසන සුමිහිරි හඩින් මා..
වශී වී නෙතු අයා බැලුවෙමි..

සුරගනක් ඇත කවුළුවෙන් පිට..
සිනහ පාමින් කොමළ කරමින්..
ඇගේ සිනහව මිලින වෙයිදෝ..
සිතෙන්නේ නැත ලංවන්න මට..

නොහැක මා හට වෙන්ව යන්නට..
හිරු නැගී ලොව අදුර දුරු වී..
මසිත බිය නැත එළිය ලොවකට..
නමුදු අවදිය අවැසි නැත මට..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
දැන දැනම එය එක් සිහිනයක් බව..