අවසර නැත අද

වරෙක දිවිය සරසන්නවුන් අපේ මයි අප හට හැගේ..


විටෙක ඔවුන් කොතෙක් ළග නොරැදුනද, ළග ඇත්තා සේ හැගේ..


කිසිවිටෙන ඔවුන් ගැන මතකයන් අමතක නොවේ..


එහෙත් ඔවුන් ගැන කෙදිනකවත් මතක් කරනට නොවෙහෙසේ..


කලක් ගත වන තුරුම ඔවුන් අසලම රැදේ..


කොතෙක් වෙනසක් වුවත් එය සිතට නොම දැනේ..


දිනක් තවෙකක් නිරතුරුව මුන නොගැසුනත්,


ජීවිතේ  කිසිදු වෙනසක් අපට නොම දැනේ..


කලක් ගත වී ගොසින් මතකයන් අවදි කර..


සිටී සිත් රැදුනවුන් කොයිබදැයි අප සොයයි..


හඩයි වැලපෙයි එදින කිසි දිනෙක නොම දැනුන..


හැගීමක් අප සතුව පුලිගුවක් සේ පනියි..


දුටු විටදි කලක් තිස්සේ සිතේ රැදුනවුන්..


විදින විට සුව පහස..


තමන් හට නොකියාම..


සොහොන් කොත තුළට වී..