මම සහ පොටෝ ගැහිල්ල අතීතයේ සිට වර්ථමානය දක්වා

මේ දින වල පොටෝ ගැසීමට දැඩි ආසාවක් ඇතිවී තිබෙන බැවින් මම ම මෙය වුනේ කෙසේද, කොහොමද කියා සොයා බලන්නක කැමැතියි. ඉතින් පුංචි කාලෙ ඉදලා අද වෙනකං කොහොමද මේ දේ උනේ, කවුරු නිසා ද උනන්දු උනේ, කොහෙන් කෙළවර වෙයි ද කියලා මේක ලියන් යද්දි මටම තේරෙයි. කොහොමත් ‍මේවගේ එකක් ලියද්දි (බ්ලොග් පෝස්ට් එකක්) මට ඔය ඔක්කෝම බඩවැල වගේ මතක් වෙනවා. ඒ නිසා සෝයි.

මං පුංචි සන්දියේ, ඒ කාලෙ අපේ ගෙදර තිබ්බා රීල් කැමරාවක්. ඒක Konica MT-11 කියලා එකක්. අම්මා මගේ පොටෝ ගහද්දි මටත් ඉතිං මාර ආසයි ඕකෙන් පොටෝ ගන්න. ඒත් මට කවදාවත් පොටෝ එකක් ගන්න හම්බෙලා නෑ ඕකෙන්. ඒක ඉල්ලලා අඩද්දි මට ඕක හිටවපු ත්‍රිපාදය (Tripod) එක දෙනවා. මං ඒකෙ දහ අතේ හොයනවා කොහෙද ඔබන බොත්තම තියෙන්නෙ කියලා‍. පස්සෙ ටිකක් ලොකු උනාම මට කැමරාව එක පාරක් දුන්නා. රීල් නැතුව. මං ඉතිං ඔබ ඔබ හිටියා. එච්චර තමා පුංචි කාලෙ. කවදාවත් මං පොටෝ එකක් අරන් නෑ. මේ කැමරාව වැඩ. මොකද්ද දෝසයක් තියනෝ ලු. මේ දැනුත් අතේ තියෙන්නෙ.

පස්සෙ ඉතින් කාලෙ ඔහේ ගෙවුනා, පින්තූර ගැනිල්ල ගැන මෙලෝ අදහසක් තිබ්බෙ නෑ. කැමරා සංගමේ අයියලා, මලයලා කැමරා උස්සන් දුවද්දි ඉතිං මට හිතුනෙ 'අම්මපා මුංට පයිත්තියංද?' කියලා. ඔය එක එක අවස්ථා වලදි එක එක අය ඩිජිටල් බට්ටො (point and shoot camera) වලින් පින්තූර ගනිද්දි මම display එක දිහා බලං හිටියෙ ආසාවට වගේ. මේ මෑතක් වෙනකං (මම 13 වසරෙ 2වනි වාරෙ ඉවර වෙනකං වගේ) 

පස්සෙ තමයි වැඩේ පත්තූ උනේ. අපේ ගෙදර අවුරුද්දකට නවතින්න ආපු Mickel ගාව තිබ්බා Olympus sp 800uz Bridge කැමරාවක්. මම ඉස්සෙල්ලාම බලද්දි ආස උනේ ඒකෙ විශාලන හැකියාවට (zoom). ඒක ඉල්ලන් දවස් දෙකක් තුනක් පොටෝ ගහද්දි අහම්බෙන් වගේ කවුරු හරි මාව Photo Talk Facebook Group එකේ සාමාජිකයෙක් කරලා තිබ්බා. (ඒ කවුරු කරත් මං පින් දෙනවා)  ඒ ගෲප් එකේ දේවල් මං එතරම් ගනංගත්තෙ නෑ. මං හිතං උන්නෙ මාව ඇඩ් කරලා තියන අනිත් ගෲප් එකසිය ගාන වගේ තවත් එක ගෲප් එකක් විතරයි කියලා. කොහොම හරි අර කැමරාවෙන් ඇති වෙච්ච ආසාව නිසා ඒකෙ ක්‍රියාකාරීත්වය, මෝඩ් මාරුකිරිල්ල ගැන එහෙම මං හදාරන්න උත්සාහා කරා.

මේ අවුරුද්දෙ (2012) වෙසක් පෝය දවසෙ තමයි හොද වැඩක් උනේ. එදා මං දැක්කා අපේ බනි අයියා (අනුශ්ක ලක්මාල්) පුන්සදේ පින්තූරයක් අරන් පළ කරලා තියනවා. පස්සෙ මටත් ආස හිතුනා එයින් එකක් ගන්න. අර කැමරාවත් අරන් එලියට ගිහින් ගත්තා, හද නිකං මොකද්ද ව‍ගේ වෙලා. මං ඉතිං ආසාව අත්තැරලා බලාපොරොත්තු කඩ කරන් 'බනි අයියාගෙ කැමරාව හොද එකක් වෙන්න ඇති' කියලා හිත හදාගෙන, ඒත් කමක් නෑ අහලා බලනවා කියලා ලිස්ට් එක ඔන්ලයින් දාලා බනිඅයියාගෙන් ඇහුවා. පස්සෙ කියාපි, 'යකෝ උඹේ ගාව තියන එකෙන් ඔයිට හොදට ගන්න පුළුවං Tripod එකේ තියලා ගනිං කියලා. අවුරුදු ගානක් කබඩ් එක උඩ තිබ්බ Tripod එක මට වැදගත් උනේ අවුරුදු ගානකට පස්සෙ. දුවලා ගිහින් ඒක අරන් ඇවිත් තියලා ගහපු පළවෙනි එක හිතට ඇල්ලුවෙ නෑ, ඒත් තරමක් හොදයි වගේ. පස්සෙ තටමලා තටමලා Program Mode එකට අරන් (Manual Mode එකක් ඒකෙ නෑ) බනි අයියා කියපු විදිහට ISO අඩු වැඩි කරලා ගහලා බලද්දි මරු පින්තූරයක් (ලෝකෙ තියන හොදම පින්තූරෙ නෙමෙයි, තරමක් හොද පින්තූරයක්) ගහගන්න පුළුවන් උනා. මට ඒ වෙලාවෙ ඇති වෙච්ච සතුට වචන කරන්න මට තේරෙන්නෑ.

මේක තමයි ඒක

පස්සෙ මම ඉස්සෙල්ලාම කරේ ඒක ෆේස්බුක් දාපු එක. ඒකට පළවෙනි කමෙන්ට් එක ගැහුවෙත් බනි අයියා "ඔය තියෙන්නෙ" කියලා. පස්සෙ මම නිකමට වගේ Photo Talk Group එකට ඒක දැම්මා. ලයික් කමෙන්ට් වැඩිය නැති උනත් කවුරුත් ඒකෙ වැරැද්දක් නම් කිවුවෙ නෑ. මට එදා ඒ ආසාව ඇති උනා. පස්සෙ අර කැමරාව අතපත ගාලා බලද්දි ඒකෙ Macro Mode කියලා එකක් තිබ්බා. ඒගැන ඒ තරම් අවබෝධයක් තිබ්බෙ නෑ. දවස් දෙකකට විතර පස්සෙ මම දැක්කා ගෲප් එකේම Macro පින්තූරයක් පළ කරලා තියනවා. ඒක හරි ලස්සන අපූරු සමීප පින්තූරයක්. පස්සෙ තමා මට තේරුනේ සාමාන්‍ය point and shoot camera එකකින් සමීප පින්තූර ඒ තරම් හොදට ගන්න බෑ කියලා. ඉතින් කියන්න දෙයක් නෑ නෙ මං ඊලගට කරන දේ.. අර මැක්‍රො මෝඩ් එක ඇක්ටිවු කරන් පින්තූර ගන්න මම බැලුවා. මට ඒකෙන් ගන්න පුළුවන් උනා සමනල්ලු, නිදිකුම්බා මල්, බත්කූරො, සර්කිට් කෑලි වගේ ඒවා. 

මට හොද මගේ පොටෝ 1

මේක අංක 1 කියලා දාන්නෙ මට තවත් පින්තූර ගන්න ලැබේවා කියන ප්‍රාර්ථනාව හිතේ කොණක තියාගෙන. මේ දවස් ටිකේම බ්ලොග් එක ලියන්න උනේ නෑ. ඇත්තම කියනවා නම් ඒකට හේතුව තමයි මං හැමදාම වගේ බුකියෙ සැරිසැරීම සහ පොටෝ උණ වැඩි වීම. පොටෝ උණ කියන්නෙ ඉතින් පොටෝ ගැසීම සහ සංස්කරණය කිරීම. පල්ලෙහා ඉතිං මං පොටෝ ටිකක් දාන්නං. අපි තාම ඉතිං පුරුදු වෙනවා නෙ. මොකක්ම හරි කැමරාවක් ගත්ත දවසට බැරියැ මොකක් හරි කරගන්න. නැද්ද..

මේ පින්තූර වලට කියන්නෙ ලෑන්ඩ්ස්කේප්ද කොහෙද. මේක ගත්තෙ නම් උණවටුනෙ හවස් ජාමෙ. ලයිට්රූම් වලින් තමා මෙවුවා කරේ.

මිනිස්සුංගෙ හැසිරීම් රටා අරවා මෙවුවා ගන්න එකට මට ආස හිතිලා. ඇයි දන්නෑ. කොහොම හරි එවුවා Street Photography ලු. මං ඉතිං ඕන් ඒවයින් ටිකකුත් ගත්තා ඈ..

මෙවුවාට නං කියන එක දන්නෑ.. ඒත් මං ආසයි.. මේ ඉන්නෙ ප්‍රවීන වනජීවී ඡායාරූපශිල්පියෙක් වන ප්‍රසාද් හපුආරච්චි මහත්මයා

මිනිස්සුංගෙ මූනු ගත්තාම එවුවා පෝට්රේට්ස් ලු. ස්ටුඩියෝ එකක් නැතත් පාරෙදි හොරෙං වගේ ගහගත්ත එකක්. ස්ට්‍රීට් ෆොටෝග්‍රැෆි ද මන්දා. ආ ඔය ඉන්නෙ ඉසුරු අයියා. 

මේ ටිකේ මට පැනොරාමා පිස්සුවක් ගහලා. අනේ මන්දා, දන්නැද්ද ඉතිං. අර දිග පොටෝ.. ආං එවුවා.. ‍මෙවුවා නං ඔක්කොම පින්තූ‍‍රෙ ගානෙ ගහගෙන ෆොටෝශොප් වලින් සීරුවට පූට්ටු කරලා හදපුවා.. මේවාට ගොඩක් වෙලා ගියා වගේම ගොඩක් මහන්සි උනා

මේ උණවටුන මුහුද. පේන්නැත්තං මේක උඩ කොටන්න ඈ..

මේක ගාල්ල. මේ පින්තූ‍රෙ කලිං එක නං චා.  මේක මේ විදිහට හදලා දුන්නෙ ලක්ෂාන් හිරුමල් අයියා

මේක හදන්න නම් හොද පණ ගියා. මිනිස්සුංගෙ පැනොරාමා ගහනවා කියන්නෙ පිස්සු හැදෙන වැඩක් බව තේරුනේ මේක ගැහුවට පස්සෙ

ළගදි වෙඩිමකට ගිහින් ගැහුව එකක් පල්ලෙහා තියෙන්නෙ. මන්දා, මං ඒකට ආආසයි..

මේ ඉතිං ටිකක් හොද ඇති, නැත්තං නරකම ඇති. ඒත් ඉතිං ඔය මට පුළුවං තරම තමා. මොනා කොරන්නද, හැම එකක්ම කරන්න ආසයි කියලා පුළුවන් වෙන්නෙ නෑ නෙ. මෙතන තියන හැම පින්තූරයක්ම ගහලා තියෙන්නෙ ටොම් රූස්, ම‍ගේ හිතවතාගෙ කැමරාවෙන්. කැමරාව Canon 400D කාච - මිමි50.

(උස්සන්න නං එපා හොදේ, බොහොම අමාරුවෙන් පැය ගානක් මහන්සි වෙලා ගහගත්තුවා. ඕන උනොත් ඉල්ලන්නකො. මං හොද කොපියක් දෙන්නං, මෙවුවා කොහොමත් ෆේස්බුක් දාන සයිස් එකේ නෙ.)

AL Project කරන්නෙ කොහොමද?

ගොඩක් උසස් පෙළ කරන අයට තියන ප්‍රශ්නයක් තමා මේ ප්‍රොජෙක්ට් එක කියන්නෙ මොකද්ද, මොකටද කරන්නෙ, අනේ කොහොමද මේක කරන්නෙ, කො‍හොමද මේ මගුලෙන් ගැලවෙන්නෙ කියන එක. තවත් එකක් තමයි මේ උසස් පෙළ අස්සෙ මොන ප්‍රොජෙක්ට් ද කියන එක. ඒත් ඉතින් මේ ප්‍රොජෙක්ට් එක කරන්න ඕන නෙ. එකක් නෙමෙයි දෙකක්. ඔන්න ඉතින් මම හිතුවා අද කොහොමද මේ ප්‍රොජෙක්ට් එකක් කරන්නෙ කියන එක කියන්න. ඊට කලින් කියන්න ඕන මේක නම් කියන්නෙ අනුන්ගෙ එකක් තමන්ගෙ කියලා 'කොපියක්' ගහන් 'වදෙන් බේරෙන්න' හිතන අයට නොවන වග.

උසස් පෙළ ළමයින්ට ගොඩක් දේවල් කරන්න පුළුවන් හැකියාවක් තියනවා. මේ ගෙවෙන වයස, ඒ කියන්නෙ අවුරුදු 17-18-19 වගේ කාලෙදි ගොඩක් දේවල් හිතලා බලලා අළුත් විදිහට කරන්න ලොකු පුළුවන් කමක් තියනවා. මේ උසස් පෙළ ට දෙන 'සිලබස්' එකේ එල්ලිලා ඒ හිතන්න තියන හැකියාව අප‍තේ යවාගනී කියලා තමයි මම හිතන විදිහට නම් ප්‍රොජෙක්ට් සංකල්පය කරලියට ඇවිත් තියෙන්නෙ. උසස් පෙළ කරන ළමයි ඒකල ව්‍යාපෘතියක් වගේම කණ්ඩායම් ව්‍යාපෘතියක් කරන එක අනිවාර්යය යි.

අපි දැන් බලමු මොකක්ද මේ ප්‍රොජෙක්ට් එකක් විදිහට කළ යුත්තෙ කියලා. "වැදගත් කියලා තමන්ට හිතෙන ඕන දෙයක්" තමන්ගෙ මාතෘකාව කරගන්න. තමන් ආස දෙයක්, ආසාවෙන් කරන්න පුළුවන් කියලා හිතෙන දෙයක් තෝරගන්න. ගොඩක් අය තෝරගන්න මාතෘකා තමයි "සුරතල් සතුන්", "තේ වගාව", "වී වගාව" වගේ දේවල්. ඒත් මම උසස් පෙළ ව්‍යාපෘතියට කරේ "සිංහල බ්ලොග්කරණය" ගැන. ඒකට ප්‍රභල හේතු ගොඩක් බලපෑවා. අපේ ඉස්කෝලෙ වටපිටාවෙ හරියාකාරව බ්ලොග් අඩවියක් පවත්වාගෙන යන කවුරුත් හිටියෙ නෑ. ඒ වගේම "බ්ලොග්" කියන වචනෙවත් අහලා නැති 90% කට වඩා හිටියා කිවුවොත් ඔබ පුදුම වෙයි. හැමදාම වගේ මම මගේ බ්ලොග් එකේ වැටිලා තිබ්බ කමෙන්ට් ගැන කියද්දි, ඔක්කොම සාවධානව අහන් ඉදලා අන්තිමට "මොකද්ද බං බ්ලොග් එකක්" කියන්නෙ කියලා අහපු අය හිටියා ඕන තරම්. ඒ දේ නිසා මම මේ බ්ලොග්කරණය ගැන කරන්න පටන් ගත්තා.

තමන් විදින් තෝරගන්න දේ තමන් ප්‍රිය කරන දෙයක් වෙන්න ඕන. කම්පියුටර් ගේම් ගහන්න ආස කෙනෙක්, "පරිගණක ක්‍රීඩා" කියලා ව්‍යාපෘතියක් කරාට කිසි වරදක් නෑ. ඡායාරූපකරණය ගැන උනන්දු කෙනෙක් ඒ ගැන කරාට කිසිම වරදක් නෑ. ෆේස්බුක් එක ගැන උනන්දු කෙනෙක් ඒ ගැන කරාට කිසිම වරදක් නෑ. කොහොම හරි තමන් ආසාවෙන් කරන්න කැමති දෙයක් කරන්න උත්සාහා කරන එක තමයි හොදම වැඩේ.

මාතෘකාව තෝරගත්තාට පස්සෙ තමන් හිතන්න ඕන ‍කොහොමද මේක කරන්න කාලෙ වෙන් කරගන්නෙ කියලා. මෙන්න මේ කියන දේ තීරණය වෙන්නෙ තමන් කරන්න හිතන් ඉන්න දේ අනුව. මම උදාහරණ කීපයක් කියන්නම්.

උදා 1 : අපි කරන්නෙ මත විමසුමක් මත පදනම් වෙන ප්‍රොජෙක්ට් එකක් නම්,

• මාතෘකාව තෝරාගැනීම
• ව්‍යාපෘති යෝජනාව ඉදිරිපත් කිරීම
• මාතෘකාව පිළිබද වැඩිදුර අධ්‍යනය
• "---" පිළිබද දත්ත එක් කිරීමට පත්‍රිකා සැකසීම
• ප්‍රජාවගෙන් අසා දත්ත සටහන් කිරීම
• දත්ත විශ්ලේෂණය කිරීම හා නිගමන වලට එලඹීම
• ව්‍යාපෘති වාර්තාව සෑදීම

උදා 2 : අපි කරන්නෙ යම් කිසි කරුණක් ගැන දැනුවත් කිරීමක් නම්,

• මාතෘකාව තෝරාගැනීම 
• ව්‍යාපෘති යෝජනාව ඉදිරිපත් කිරීම
• මාතෘකාව පිළිබද වැඩිදුර අධ්‍යනය
• සුදුසු පුද්ගලයන් හමුවී / මාධ්‍යය / අන්තර්ජාලය ඔස්සේ නිවැරදි තොරතුරු එක් කිරීම
• ඒ තොරතුරු පත්‍රිකා / පොත් / අන්තර්ජාලය මගින් ප්‍රජාව දැනුවත් කිරීමට සැකසීම
• උක්ත මාධ්‍යන්ගෙන් ප්‍රජාව දැනුවත් කිරීම
• ව්‍යාපෘති වාර්ථාව සැකසීම

මෙන්න මේ වගේ තමන්ගෙ ව්‍යාපෘතිය කරන එක කොටස් වලට වෙන් කරගෙනයි කරන්න ඕන. ඒත් එක්කම වැදගත් කරුණු කීපයක්ම තියනවා. අපි ව්‍යාපෘතියට හොද මාතෘකාවක් තෝරගෙන "ව්‍යාපෘති යෝජනාව" පත්‍රිකාව පුරවලා  පංතිභාර ගුරුතුමිය, ව්‍යාපෘති භාර ගුරුතුමා, විදුහල්පති තුමා යන අයගෙන් අනුමැතිය ගන්න ඕ‍න. මේ ව්‍යාපෘති යෝජනාවෙ තියන වැදගත්ම කරුණ තමයි "අරමුණු" කියන කොටස. ඒකෙ තමන් කරන්න යන එකේ තියන අරමුණු (3 කට නොවැඩි) මාතෘකා විදිහට ලියන්න ඕන. පස්සෙ තියන "ක්‍රියාත්මක කරන ආකාරය" කියන කොටසෙ තමන් කරන්න යන දේ ගැන දළ පැහැදිලිකිරීමක් කන්න ඕන.

පස්සෙ ඉතින් කරන්න තියෙන්නෙ තමන්ගෙ අරමුණු හරියට හරියන විදිහට, කාලරාමුව (ඒ කියන්නෙ අර උඩින් පෙන්නපු තිත් වලට අදාල කරුණු කරන්න තමන් වෙන් කරගත්ත කාලෙදි හරි ඊට කලින් හරි) තමන්ගෙ ප්‍රොජෙක්ට් එක කරලා ඉවර කරන එක. ඊට පස්සෙ තමයි හොදම සෙල්ලම තියෙන්නෙ. ඒ තමයි ව්‍යාපෘති වාර්ථාව සකස් කරන එක. මේ ව්‍යාපෘති වාර්ථාව හදන්නෙ A4 ප්‍රමාණයේ කඩදාසි වල, එක පැත්තක විතරයි ලියන්නෙ සාමාන්‍යයෙන්‍. මේකෙ පොඩි පිළිවෙලක් තිබ්බොත් හොදයි.

1. ව්‍යාපෘති වාර්ථාවේ කවරය (ව්‍යාපෘතියේ නම, තමන්ගෙ නම, පන්තිය, පාසල අඩංගු මාතෘකාවට අදාල කවරයක් සුදුසුයි)
2. අනුමත කරගත්ත ව්‍යාපෘති යෝජනාව
3. පිදුම
4. පටුන
5. හැදින්වීම
6. තමන්ගෙ ව්‍යාපෘතියේ අඩංගු කරුණු / ව්‍යාපෘතිය කරපු ආකාරය / සිද්ධින් (මේකෙ තමා ඔක්කොම ලියන්න ඕන. අනුමාතෘකා යටතෙ ආකර්ශනීය ආකාරයට කරන එක හොදයි)
7. නිගමන හා යෝජනා (ව්‍යාපෘතිය කරගෙන යද්දි තමන්ට තේරුනු දේවල්)
8. ස්තුතිය (උදවු කරපු හැමෝම මතක් කරන එක වගකීමක්)
9. ආශ්‍රිතය (මේකෙ තමයි අපි කරුණු හොයාගත්ත තැන් ගැන සදහන් කරන්නෙ. පොතක් නම් පොත ලියපු කර්තෘ, පිටුව ආදිය සදහන් කරන්නෝනෙ, අන්තර්ජාලයෙන් නම් URL එක වගේ)
10. ඇමිනුම් (තමන්ගෙ ව්‍යාපෘතියෙදි භාවිත කරපු ලිපි, සංවාද, පින්තූර එහෙම මෙතන තමයි අමුණන්නෙ)
11. වැරදි නිවැරදි කිරීම්
12. කෙටි යෙදුම් හා තේරුම්

මෙන්න මේ විදිහට ව්‍යාපෘතිය කරන්න පුළුවන්. මගේ ව්‍යාපෘතිය මෙන්න මෙතන click කරලා බාගත කරගන්නත් පුළුවන් බලන්න ආස නම්. ‍මම මේ කාලරාමුව හැදුවාට මට නම් මේ ප්‍රොජෙක්ට් එක කරන්න ගියේ දවස් 5යි. සම්පූර්ණ දවස් හැබැයි. මේ දවස් ටික ගෙවිලා යනවා මට දැනුනෙවත් නෑ. මොකද ඒක මට පුදුම ආත්ම තෘප්තියක්.

මම පෞද්ගලිකව ආස නෑ අනුන්ගෙ දෙයක් මගේ විදිහට පෙන්නලා ළකුණු ගන්න. ඒ වගේම කෙනෙක් හෝ පිරිසක් විසින් ඉතාමත් සාර්ථකව ආරම්භ කරපු දෙයක් අස්සට ඔළුව දාලා ඒක තමන් කරා කියලා කියාගන්න. යමක් අපි කරනවා නම් අපි ඉස්සෙල්ලා අපිට අවංක වෙන්න ඕන. වෙන කෙනෙක්ගෙ දෙයක් පෙන්නලා ගන්න ළකුණු 20 ට වඩා තනියෙන් ගන්න එක ළකුණ පවා වටිනවා මට නම්. ඒත් තමන්, තමන්ටත් අනුන්ටත් වැදගත් යමක් ආසාවෙන් කරා නම් ඒ දෙයට උපරිම දේ ලැබෙන්න ඕන. ඒ නිසා තමයි මට ළකුණු 20 ක් ලැබුනෙ මගේ ව්‍යාපෘතියට. මට ඒ ගැන ගොඩක්ම සතුටුයි, ඒ වෙන මොකක් නිසාවත් නෙමෙයි, ඒ හැම ළකුණක්ම මම ගත්ත නිසා.

මේ විදිහට සාර්ථක ප්‍රොජෙක්ට් කරපු අය ගැන පොඩි සදහනක්,

• කාල තරණය - ශිරාන් ඒකනායක - ළකුණු 19
• ලෝක විනාශය 2012, විද්‍යාත්මක මත විමසුම - පසිදු ද සිල්වා -ළකුණු 20
• ශ්‍රී ලංකාවෙ මැණික් - රුක්ෂාන් සත්‍යානන්ද - ළකුණු 18
• බාලදක්ෂිකා මෙහෙවර - දිනිති ගුණතිලක - ළකුණු 20
• ශුද්ධ ගණිතය පිළිබද වැඩිදුර අධ්‍යයනය - තනුජ සෝමසිරි - ළකුණු 16
• Medical Plants - යසස් වික්‍රමසිංහ - ළකුණු 18
• හෙල ඔසු තතු - දිනාලි නල්ලපෙරුම - ළකුණු 19

ඒ කාලෙ ප්‍රොජෙක්ට් කරන්නෙ කොහොමද කියලා ඔළුව අවුල් වෙලා හිටි කාලෙ මට උදවුවක් ගන්න මේ වගේ කිසි දෙයක් තිබ්බෙ නෑ. තිබ්බෙ හතරට පහට නැමිච්ච පුංචි පත්‍රිකාවක් විතරයි. ඕන කෙනෙක්ට ප්‍රොජෙක්ට් එකකට උදවුවක් ඕන නම් මගෙන් ගන්න පුළුවන්. "ස්තුතියෙ" නම දාගන්න එකට වඩා කෙනෙක්ට අපි දන්න දෙයක් කියලා දෙය එක මට පෞද්ගලිකව ‍ලොකු ආත්ම තෘප්තියක්. ඒත් එක්කම මතක් කරන්න ඕන අපි (ඒ කියන්නෙ මමයි කීපදෙනෙකුයි) පටන්ගත්ත සාමාන්‍යපෙළ කෙටිසටහන් බ්ලොග් අඩවිය ගැන වැදගත් වෙන අයට දැනුම්දෙන්න කියලත්.

මගේ ප්‍රොජෙක්ට් එක : click here

ඕ ලෙවල් ශෝට් නෝට් බ්ලොග් එක :  http://olshortnote.blogspot.com/

ඕ ලෙවල් ශෝට් නෝට් පේජ් එක : https://www.facebook.com/OlShortNotes

ප.ලි. : ඇත්තටම මේක 2012 ලියපු එකක්. කාට හරි මාව සම්බන්ධ කරගන්න ඕන නම් එකට මැසේජ් එකක් දාන්න. වැඩත් එක්ක මේක බලන්න නම් ඇත්තටම වෙලාවක් නෑ.

https://www.facebook.com/jnsx3nds

Photo Meet 3 - ගාල්ල

Photo Meet කියන්නෙ ලක්ෂ ගාණක් ෆේස්බුක් එකේ තියන වැදගැම්මකට නැති ගෲප් අස්සෙ තියන සාමාජිකයො විශාල පිරිසක් ඉන්න Photo Talk කියන ගෲප් එකේ ඉන්න ෆොටෝ උණ ගහපු මිනිස්සු සංවිධානය කරන, ඒ ‍වගේම ෆොටෝ උණ තියන පිරිසක් සහභාගී වෙන එක්තරා විදිහක සුහද හමුවක් තවත් විදිහකින් දැනුම බෙදාගන්න තියන තැනක් වගේම ප්‍රායෝගිකව පින්තූර අරන් වැරදි අඩුපාඩු හදාගන්න අවස්ථාවක්. ඒ ඔක්කොටමත් වඩා ෆේස්බුකියෙ පොටෝ දාලා කමෙන්ට් කරන අයත් එක්ක හම්බුවෙලා කතාබහ කරන්න පුළුවන් වෙන හරිම අපූරු අවස්ථාවක්.

මේ පාර 3 වෙනි පාරට තමයි Photo Meet එක පැවැත්වුනේ. මම ෆොටෝ ටෝක් ගෲප් එකට සම්බන්ධ වෙලා මාස 5කට 6කට විතර පස්සෙ තමයි මේ ගැන දැනගන්න ලැබුනෙ. පළවෙනි මීට් එක කොළඹත්, දෙවනි මීට් එක නුවරත් තමයි තිබිලා තියෙන්නෙ. තුන් වෙනි මීට් එක තියෙන්නෙ කොහෙද කියලා Photo Talk ගෲප් එකේ පළ උනාට පස්සෙ මමයි සුරේශුයි තව කීප දෙනෙකුයි ගාල්ලෙ කරමු කියලා සද්දයක් දැම්මෙ. (එහෙම කොළඹම තියලා හරියනවැයි නැද්ද මං අහන්නෙ) කොහොමින් කොහොම හරි මුලින්ම කරන්න ඕන වෙලා තිබ්බෙ ගාල්ල පැත්තෙ හොද හෝල් එකක් හොයාගන්න එක. එක එක අය ඒ ගාන කිවුවත් අන්තිමට වැඩේ කරලා දුන්නෙ දැනට ලංකාවෙ වත් නැති "දිනේශ්" කියලා අයියා කෙනෙක්. 

කො‍හොම හරි මේ ගැන කතා උනේ අපි (මමයි සුරේශුයි) අගෝස්තු මාසෙ උසස් පෙළ ලියන්න සූදානම් වෙද්දි (මම පළවෙනි පාර ගණිත අංශයෙන්, සුරේශ් දෙවන වර කොමස් වලින්) මම පළවෙනි පාර ලියන නිසාත්, මැත්ස් වලින් ලියන්න ඉන්න නිසාත්, ගොඩක් අය බලාපොරොත්තු තියාගෙන ඉන්න නිසාත් ඒ ටිකේ මට නම් ක්‍රියාකාරීව සම්බන්ධ වෙන්න උනේ නෑ. කොහොම හරි ඒ ලෙවලුත් ලියලා ඇවිත් බලද්දි ඒත් වැඩේ එතනමයි. කොහොම හරි මගේ කම්පියුටරෙත් කැඩිලා (කොහෙන් හරි ෆේස්බුක් එන්නත් එපායැ) අදුරන තැනක ඔන්ලයින් ආවාම සුරේශ් අහපි, "ඒ බං මේ උඹට පුළුවං ද බස් එකක් හොයාගන්න" මාත් ඉතිං පුළුවං එකා වගේ "හා හා මම තාත්තාටත් කියන්නං. අදුරන අය ඉන්නවා හොයාගන්න පුළුවන්" කියලා කිවුවෙ නැතැයි. එතනින් සම්බන්ධ උනාට පස්සෙයි තේරුනේ මේක කොච්චර බරපතල වැඩක් ද, කොච්චර වගකීමකින් කරන්න ඕන වැඩක් ද කියලා.

රිච්මන්ඩ් එකේ ඉන්න කාල මගේ සගයන් එක්ක මැච් ඕගනයිස් කරලා, හවුස් කැප්ටන්සි කරලා ඒ ලබාගත්ත පන්නරයත්, ප්‍රිෆෙක්ට් බෝඩ් එකේ ඉදලා සමාජෙ ගැනත්, වැඩක් කරගන්න පුළුවන් තැන් ගැනත්, මිනිස්සු එක්ක කතා බහ කරන්න ඕන විදිහ ගැනත් ලබාපු දැනීම ලොකු පන්නරයක් උනා. ඒ කෙසේ වෙතත් අපි වැඩිපුරම ටවුමෙ කරක්ගැහුවෙ අපේ තාත්තාගෙ මෝටර් සයිකලෙන් (සුරේශයාව දාගෙන ආම්බාන් කරන්න අමාරුයි වැනෙනවා ) ඒ කොහොම වෙතත් ඕකෙන් ගිහින් සමරු පලක හෙවුවා, බත් කඩ ගානෙ ඇවිද්දා, එක තැනකිං බෑ කියද්දි තව තැනකිං ඇහුවා. ඔහොම දවස් දෙක තුනක්ම බයිසිකලෙන් කරක්ගැහුවා. පස්සෙ අපේ හිතාදර බනියා නොහොත් අනුශ්ක ලක්මාල් කෑම වැඩේ බාරගන්නම් කියලා කිවුවා. ඒකත් එහෙම කෙරෙද්දි මං අදුරන අංකල් කෙනෙක්ගෙ මාර්ගයෙන් අනිත් තැන් වලට සා‍පේක්ෂව ලාබෙට ලොකු බස් එකක් දවසකට ගන්න පුළුවන් කමක් ලැබුනා.