මගේ දෙමවුපියො (2)

ආගන්තුකයා මේ ලියන්න යන්නේ ඉස්සෙල්ලා ලියපු, හැමෝම හරි සරලෙට හිතපු ලිපියෙ ඉතුරු ටික. මේක කියවන්න කලියෙං කියවපු නැති අය කලිං ලිපිය කියවන්න. තත්පර 5ක් යයි වැඩිම උනොතින්.

හොදයි. ආගන්තුකයා ඒ ලියපු දේ පොඩි උනාට ඒකෙන් ගොඩක් දේ කියවෙනවා. "මගේ දෙමවුපියො තමයි මට ජීවිතේ ගැන කියලා දුන්නේ" ඒ කියන්නේ මම අද වෙන තුරු ජීවත් උනේ මගේ අම්මායි තාත්තා යි කියලා දුන්න විදිහට. ජීවිතේ, සරළෙට හිතුනාට ලොකු දෙයක්. අපි ජීවත් වෙන පරිසරය, මේ සමාජය, අපි අනිත් මිනිස්සුන්ට සලකන විදිහ, ඒ මිනිස්සු අපිට සලකන විදිහ, මිනිස්සු අපි ගැන හිතන විදිහ, හොද මිනිස්සු අදුරගන්න විදිහ, මිතුරුකම් ඇතිකරගන්න විදිහ, ඒවා පවත්වාගෙන යන විදිහ, දුකේදි දුක් වෙන විදිහ, සතුටෙදි හිනාවෙන විදිහ, මේ සේරම ජීවිතේ අංග. මේ එකක්වත් ජීවිතේ නෙවෙයි. ජීවිතේ කියන දේට හරිහමන් තේරුමක් දෙන්න බෑ. ඒ තේරුමක් දෙන්න බැරි දේ මට කියලා දුන්නේ මගේ අම්මා යි තාත්ත යි.

මට මතකයි මගේ පුංචි කාලෙ මගේ අම්මා කකුල් දෙක උඩ මාව තියාගෙන පද්දපු හැටි. හැංගිමුතන් කරන්න කියලා හිතාගෙන මම දොර රෙද්දක් අස්සෙ හැංගිලා හිටියා දවසක්. අම්මා යි තාත්තා යි මාව පැය ගානක් හෙවුවා. මට මතකයි මම හොරෙන් හොරෙන් අම්මා ගාවට ගියාම අම්මා මාව බදාගත්තා. මට එදා තේරුනේ නෑ අම්මා එදා ඇඩුවෙ ඇයි කියලා, ඒත් අද තේරෙනවා. 4 වසරෙදි මාව ඉස්පිරිතාලෙට එක්කගෙන ගියා. මගේ පෙණහල්ලට විසභීජයක් ගිහින්, තව පරක්කු උනා නම් heart එක නවතිනවා. දොස්තර මාමා කිවුවා විතරයි අම්මා එතන තිබුන පුටුවක් උඩට කඩන් වැටුනා. මට තාම මතකයි. විනාඩි 5 ක් විතර කතාකරගන්නත් බැරුව හිටියා. පුංචි මට තේරුනේ එදා දොස්තර මාමා කියපු කතාවට අම්මා ට කලන්තෙ දැම්මේ අම්මාගෙ එකම දරුවා එදා නැතිවෙන්නත් තිබුන නිසා කියලා. එදා එහෙම උනා නම් අම්මා ගැන කියන්න ආගගන්තුකයා අද නෑ.

අපිට එච්චර සල්ලි නෑ. ඒත් මම මොන්ටිසෝරි ගියේ රිච්මන්ඩ් එක ගාව. උණවටුනේ ඉදන් දුරයි නෙළුම් මොන්ටිසෝරියට. කාර් බාර් තිබුනෙ නෑ අපට. තාත්තා උදේ පාන්දර මාව පුශ් බයිසිකලේ දාගෙන කිලෝමීටර් ගානත් පෑගුවා යන්නයි එන්නයි. තාත්තා එදා එහෙම මට උගන්නන්න මහන්සි උන නිසා තමයි අද ආගන්තුකයා මේ තත්වෙ ඉන්නේ. ආගන්තුකයා ව දන්න අය දන්නවා ඇති ආගන්තුකයා ගැන. රස කෑමක් ලැබුනොතින් තාත්තා ගේ පංගුවත් මට දුන්නා. පුංචි මම දැනගෙන හිටියෙ නෑ මම රස කර කර කිරි කනකො‍ට මගේ අම්මා යි ඒ හට්ටියෙ අඩිය හූරගෙන කනවා කියලා.

එහෙමයි මගේ අම්මා තාත්තා මට සැලකුවේ. අද ආගන්තුකයා 13 වසරේ. රිච්මන්ඩ් එකේ Prefect කෙනෙක්. 2012 උසස් පෙළ ලියන්නයි ඉන්නේ. ඒත් තාමත් අද වෙනකනුත් මගේ තාත්තා තමයි මාව ඉස්කෝලෙ ට එක්කගෙන යන්නේ. හැබැයි දැන් අර බයිසිකලෙන් නෙමෙයි. මෝටර් සයිකලෙන්. ඒ මට තනියෙම යන්න බැරි නිසා නෙමෙයි. තාම අම්මාට යි තාත්තටයි කරදඩු උස් වෙච්ච මේ කොල්ලා තාම ඒ අයගේ පුංචි පුතා නිසා.

හැමදාම වගේ ආගන්තුකයා හිතන්න දෙයක් ඉතුරු කරලා යන්නම්. ජීවිතේ කියන දේ වගේම ආදරේ කියන දේත් නිර්වචනය කරන්න බෑ. මොකද අපිට කවදාවත්ම අපේ හිතේ ඇති වෙන හැගීම් වචන කරන්න බෑ. උත්සාහයක් දරන්න පුලුවන්. ඒත් අපි ඒ කියන්නේ අපිට දැනෙන ඒ දේ ස්වභාවය මිසක් ඇත්තටම ඒ දේ නෙමෙයි. ආගන්තුකයා එදා පොඩිවට කියපු දේ අද ලොකු කතාවක් කලා. ඇත්තම කියනවා නම් අද කියපු මේ කතාව එදා කියපු කතාවට වඩා හරිම පොඩියි.

ආගන්තුකයා ගෙ ලිපිය කියෙවුවාට ස්තුතියි. මේ ලිපියේ වැරදි අඩුපාඩු පෙන්නලා මේ ගැන යමක් කියලා යන්න. ආගන්තුකයා කැමතියි අනිත් අය ආගන්තුකයා ගැන මොකක් ද කියන්නේ කියලා දැනගන්නත්.